Na stronie internetowej Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Gdańsku możemy znaleźć coroczny raport o stanie środowiska w województwie pomorskim.
Podczas badań dotyczących stanu powietrza atmosferycznego analizowano następujące zanieczyszczenia:
-dwutlenek siarki
-dwutlenek azotu
-tlenek węgla
-benzen
-pył zawieszony PM10 (w tym arsen, ołów, kadm, nikiel, benzo(a)piren)
-pył zawieszony PM2,5
-ozon.
Biorąc pod uwagę kryterium Ochrony Zdrowia dwutlenek siarki, dwutlenek azotu, tlenek węgla, i benzen nie przekraczają dopuszczalnych norm. Najwyższe stężenie tlenku węgla jest w Starogardzie Gdańskim, jednak nie przekracza norm.
W przypadku analizy pyłu PM10 wyznacza się poziomy dopuszczalne stężenia średniorocznego i średniodobowego. We wszystkich stacjach pomiarowych odnotowano dni z przekroczeniami norm, dopuszczalne jest jednak jego przekroczenie do 35 dni w ciągu roku. Na trzech stacjach : w Wejherowie, Kościerzynie, Starogardzie Gdańskim odnotowano przekroczenia wynoszące więcej niż 35 dni. Dla aglomeracji trójmiejskiej nie zaobserwowano przekroczeń.
Benzo(a)piren występujący w pyle PM10 kilkakrotnie przewyższa normy z kryterium ochrony zdrowia. Jego stężenie jest jednak niższe niż w latach ubiegłych. W Gać, Gdyni i Władysławowie odnotowano najniższe stężenia tej rakotwórczej substancji.
Średnioroczne przekroczenia dla pyłu zawieszonego PM2,5 obserwowane są na stacji pomiarowej w Kościerzynie.
Przekroczenia docelowego poziomu benzo(a)piranu i pyłu zawieszonego wykazują sezonową zmienność stężeń, najwyższe stężenie odnotowuje się w okresie grzewczym jest to spowodowane tzw. niską emisją.
W przypadku ozonu nieprzekraczane są normy docelowe, jednakże problemem staję się osiągnięcie do roku 2020 celu dotyczącego obniżenia stężenia ozonu w powietrzu atmosferycznym.
Niska emisja jest to emisja zanieczyszczeń ze źródeł o wysokości emitorów nie przekraczających 40 m, głównie z kominów, stosowanych w sektorze mieszkaniowym oraz emisja substancji o charakterze toksycznym (w tym trwałych zanieczyszczeń organicznych). Powoduje ona m.in. wysokie stężenia zanieczyszczeń powietrza na poziomie przygruntowym.
Niska emisja to również emisja komunikacyjna i emisja pyłów i szkodliwych gazów z lokalnych kotłowni węglowych i domowych pieców grzewczych, w których spalanie węgla odbywa się w nieefektywny sposób. Najczęściej stosuje się węgiel tani, a więc o złej charakterystyce i niskich parametrach grzewczych. Na terenach zamieszkanych przez ludność materialnie uboższą dodatkowy problem stanowi zjawisko spalania w domowych piecach grzewczych odpadów komunalnych.
Problemy związane z niską emisją wynikają również ze:
– stosowania w mieszkalnictwie komunalnym i indywidualnym niskosprawnych urządzeń grzewczych;
– spalania złej jakości paliw energetycznych (zasiarczonych, zasolonych, zapopielonych i niskokalorycznych węgli, mułów węglowych, a także wszelkich odpadów z gospodarstw domowych);
– złego stanu technicznego urządzeń i instalacji kotłowych oraz nieprawidłowej ich eksploatacji.
Zanieczyszczenia gromadzą się wokół miejsca powstawania, bardzo często są to obszary o zwartej zabudowie mieszkaniowej. Niska emisja jest źródłem wielu różnych zanieczyszczeń, m.in. pyłów PM (ang. particulate matter) oraz trwałych zanieczyszczeń organicznych, np. HCB, PCDD/F- Polichlorowane dibenzo-p-dioksyny i dibenzofurany czy WWA). Zjawisko niskiej emisji jest szczególnie powszechne w południowej Polsce, głównie ze względu na dostępność węgla kamiennego.
W przypadku spalania odpadów największy udział mają spalanie odpadów przemysłowych i niebezpiecznych, zwłaszcza w zakładach posiadających jedynie proste systemy ograniczenia emisji zanieczyszczeń lub całkowicie ich pozbawionych.
Wśród zanieczyszczeń emitowanych z procesów spalania paliw stałych do szczególnie niebezpiecznych zaliczane są pyły, PM10 i PM2,5, które, posiadając rozwiniętą powierzchnię, zdolne są do adsorpcji substancji będących trwałymi zanieczyszczeniami organicznymi. Wskutek tego PM10 i PM2,5 odpowiedzialne są za choroby układu oddechowego i krążeniowego, różnego rodzaju alergie.